Samen polderen – Marlen Visser
Op dit moment zijn we bezig om de cover van mijn thriller Noodlot vorm te geven. De uitgever, de vormgever en ik zoeken naar een beeld dat de benauwdheid van het polderdorpje Vierschoten tot uitdrukking kan brengen. Vierschoten is in mijn boek een gehucht met zo’n duizend inwoners waar een grote gebeurtenis plaatsvindt: de Postcode-kanjer valt uitgerekend op dit dorp dat maar uit één postcode bestaat. Hiermee zijn alle inwoners automatisch winnaar of verliezer en dat zet de verhoudingen in de nogal gesloten gemeenschap op scherp.
Bij het brainstormen over het beeld dat we voor de cover zoeken roept het woord polder bij mij verschillende gedachten op.
Zo staat Nederland bekend om het poldermodel. Wat inhoudt dat we bereid zijn om samen te werken om tot een gemeenschappelijk gedragen besluit te komen. De term ‘polderen’ vindt zijn oorsprong in het feit dat we door de jaren heen ook moesten samenwerken in gebieden die onder water konden lopen. Al waren er tegengestelde belangen, we moesten toch nader tot elkaar komen om op termijn niet met z’n allen te verdrinken.
Ook moet ik bij polder denken aan dat wat de laatste tijd in het nieuws was. Zoals de stikstofdiscussie, die leidde tot het vollopen van snelwegen met boeren op hun tractoren. Ook een soort overstroming. En een voorbeeld van hoe je samen sterk kunt staan. Al verdampte de publieke sympathie voor de actie al snel toen na korte tijd een tweede protestdag volgde. Toen was het ineens een stuk minder grappig om twee uur lang in de avondspits te staan.
Verder werd het nieuws recent beheerst door wat er in het polderdorp Ruinerwold ontdekt werd: de zes (bijna) volwassen kinderen, die negen jaar lang samen opgesloten hadden gezeten in een kelder onder de poldergrond. Men was gechoqueerd dat zoiets mogelijk was in zo’n klein dorp.
Totaal uiteenlopende situaties, waarbij één woord overeenkomt: ‘samen’. Samen zorgen dat je geen natte voeten krijgt, samen strijden voor je boerenbedrijf en samen negen jaar onder de grond.
In mijn thriller Noodlot lijkt er sinds het vallen van de Postcode-prijs in Vierschoten geen sprake meer van ‘samen’. Het ‘doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg’, wat de inwoners altijd bond, gaat niet meer op. De winnaars hebben een nieuw toekomstperspectief en de verliezers mogen het doen met wat ze altijd hebben gehad. Het zal niemand verbazen dat dat tot frictie leidt in een kleine gemeenschap waar iedereen elkaar kent.
Toch is er ook na het vallen de Postcode-prijs in Vierschoten iets wat de inwoners bindt. En dat is hun gemeenschappelijke verleden. En laat er in dat verleden nu net iets zijn gebeurd dat ze samen willen verzwijgen, al heeft ieder er een ander belang bij.
Zo verwordt het woord polder in mijn hoofd tot een symbool voor ‘samen, maar gedwongen door de omstandigheden’. Samen polderen, tegen wil en dank. Nu nog een cover creëren die dat tot uitdrukking brengt.
Marlen Visser (1968) is auteur, schrijfcoach en manager bedrijfsvoering. Ze studeerde commerciële economie aan de Haagse Hogeschool. In het dagelijks leven combineert zij haar baan op het hoofdkantoor van een kinderopvangorganisatie met het schrijven van boeken en verhalen. Daarnaast geeft zij op verzoek workshops creatief schrijven en organiseert zij twee keer per jaar een schrijfweek in Italië en op een zeilschip op de Waddenzee.
Marlen is auteur van de thrillers Stem! (genomineerd voor de Schaduwprijs) en Meesterdeal. Voor Storytel schreef zij de luisterserie Latte Macchiato. Nu werkt zij aan haar derde thriller die in 2020 bij Prometheus verschijnt.
Op de hoogte blijven van Moordwijven Marlen Visser, Anya Niewierra, Isa Maron, Ingrid Oonincx en Liesbeth van Kempen? Ga voor meer informatie naar Moordwijven op Facebook
(Foto: Pixabay; Comfreak, angelolucas) Uitgelichte foto: MabelAmber
