Bij Thrillers & More zijn we liefhebber van de Perfecte-reeks, de serie rondom Luc Callanach & Ava Turner van Helen Fields. Onlangs nog las Lilian Perfecte dood (Ambo|Anthos Uitgevers, vertaling Ernst de Boer Ankie Klootwijk) en eerder lazen Danielle en Amanda Perfecte resten en Perfecte prooi, dat zelfs 2e werd bij de verkiezing Thrillers & More Beste Boeken 2020. Hoog tijd om Helen een aantal vragen te stellen.
(uncredited)
Voor degenen die niet weten wie je bent: wie is Helen Fields? Hoe zou jouw beste vriend(in) je omschrijven? Helen Fields
Mijn vrienden zijn heel aardig, dus ze zullen een beter beeld van me schetsen dan wat werkelijkheid is. Ik zou zeggen dat ik stoer en zelfverzekerd ben, maar ik kan slecht tegen dwazen. Ik ben direct en soms iets te, maar ik probeer wel altijd aardig te zijn. Ik grijp overal en altijd in als ik zie dat er gepest wordt. Ik kan ook weleens stekelig zijn, maar eigenlijk ben ik gewoon een beetje een watje dat vaak in tranen naar het nieuws kijkt. Als je eenmaal mijn vriend bent, dan doe ik alles voor je. Mijn man zou je alleen waarschuwen om niet met mij in een discussie verzeild te raken. Ik kan nogal volhardend zijn en dan drukt hij zich netjes uit.
Je bent een hele tijd advocaat geweest. Je runt een mediabedrijf samen met je man. Waarom ben je een boek gaan schrijven? Helen Fields
Ik heb altijd al willen schrijven, maar mijn carrière zorgde ervoor dat ik tot wel 60 uur per week aan het werk was, dus ik had noch de tijd noch de energie om te beginnen met schrijven. Na het krijgen van mijn derde kind had ik een time-out qua werk en toen had ik eindelijk de tijd om eens te bedenken wat ik nu eigenlijk wilde in mijn leven. Ik begon toen met schrijven en ik ben sindsdien niet meer gestopt. Ik help nog steeds mee binnen het mediabedrijf en mijn man en ik hebben nog meer avonturen voor ogen. Het meest geweldige aan schrijven is dat ik het overal en altijd kan doen, dus ik ben echt bevoorrecht. Het schrijven laat me toegeven aan mijn creatieve kant en het maakt me ook flexibel om andere dingen te doen.
Was het schrijven van thrillers een makkelijke keuze voor je? Wat trekt je zo aan in het schrijven van thrillers?
Het schrijven van thrillers is makkelijk omdat ik een strafadvocaat was, dus ik heb veel tijd doorgebracht in gevangenissen, met criminelen, met politie en het bestuderen van forensisch materiaal. Ik werkte met lijkschouwers en militaire krijgsraden, dus er was genoeg om over te schrijven. Thrillers pasten gewoon goed bij me, en ik heb altijd wel een donkere kant gehad. Mijn boeken zijn vrij rauw en gruwelijk en dat past bij mij. Ik weet alleen niet of dat per se iets goeds is …
Er zijn zoveel verschillende thrillers verkrijgbaar. Wat maakt die van jou anders dan andere? Helen Fields
Ik weet niet of ik daar antwoord op kan geven. Dat is eigenlijk meer aan de lezers. Puur gebaseerd op de feedback die ik krijg, zou ik zeggen dat het komt door hetgeen Luc en Ava bij de lezers teweegbrengen. Het zijn de personages die de lezers binden aan een serie. Ik heb enorm geluk gehad dat mijn lezers zich zo betrokken voelen bij mijn personages en dan niet alleen de hoofdpersonen, maar zeker ook Sergeant Lively, Natasha, en patholoog Ailsa Lambert. Ze hebben een haat-liefdeverhouding met hoofdinspecteur Overbeck (zij is mijn favoriet). Ik ben verliefd op ze geworden en ik kan alleen maar hopen dat dat ook voor mijn lezers geldt.
Luc en Ava zijn nogal een team. Zo op het eerste gezicht lijken ze op elk ander rechercheduo dat samenwerkt, maar dat zijn ze absoluut niet. Kun je ons wat meer vertellen over hoe zij zijn ontstaan? Helen Fields
Luc en Ava hebben een chemie die zelfs mij verraste. Ik was niet van plan om een meeslepend liefdesverhaal te schrijven, maar het ziet er naar uit dat de Perfecte-serie meer over hen gaat dan ik had verwacht. Ik schrijf mijn boeken zo dat elk boek als standalone gelezen kan worden, maar je haalt er meer uit als je ze op volgorde leest en zo de ontwikkeling van de karakters meekrijgt. Ik hou van Ava’s kracht en Lucs innerlijke zachtheid. Ze werken heel goed samen omdat ze een gezamenlijk doel hebben. Ik krijg van lezers vaak te horen dat het tijd wordt dat ze samen komen, maar als ik dat te snel zou doen, dan zou er geen verhaal zijn. Ik had Luc als eerste bedacht en Ava kwam in me op omdat ik een tegenwicht nodig had, iemand die om hem zou lachen maar hem ook zou steunen. Sorry voor het cliché, maar ze vullen elkaar echt aan!
Zijn ze gebaseerd op iemand die je kent? Hoe creëer je de persoonlijkheid van een personage?
Luc is gebaseerd op een brandweerman waar ik mee te maken kreeg tijdens een voorval op de universiteit waar ik op dat moment lesgaf. Hij zag er zo goed uit, dat een hele groep mensen letterlijk stopte om naar hem te kijken. Hij was niet zomaar knap, dat zou hem geen recht doen, maar gewoon fysiek perfect, vreemd genoeg. Ik begon me toen af te vragen hoe zijn leven zou zijn. Of mannen jaloers op hem waren, of vrouwen door hem geobsedeerd waren of het idee hadden dat ze met hem moesten concurreren. Of het moeilijk was voor hem om over straat te gaan. Luc werd toen als het ware geboren, maar het duurde nog zeker tien jaar voordat ik echt over hem begon te schrijven. De meeste personages zijn een mix van mensen die ik heb ontmoet en die indruk op me hebben gemaakt. En dan voornamelijk mensen die ik echt niet leuk vond. Ik heb hun karaktertrekken gebruikt en een nieuw personage daaromheen gebouwd. Ik schrijf graag over sterke vrouwen en die heb ik genoeg in mijn leven, dus wat dat betreft is er geen tekort aan inspiratie.
Weet je al uit hoeveel boeken de Perfecte-serie zal bestaan of zie je wel waar het schip strandt?
Momenteel schrijf ik deel 7 in de Perfecte-serie, maar ik heb net een standalone afgerond die zich afspeelt op het Schotse eiland Mull met een hele nieuwe set personages. Ik heb wel vaak dat er een ‘cross-over’ is, dus in het Mull-boek komt journalist Lance Proudfoot langs. Ik vind het leuk om op die manier te schrijven en het is iets extra’s voor degenen die de serie lezen. Ik vermoed dat Luc en Ava nog wel aardig wat avonturen te beleven hebben.
Als je aan het schrijven bent, plot je dan alles van tevoren en schrijf je het dan op of laat je je leiden door je personages? Helen Fields
Ik plan niet zoveel, al zou ik wel willen dat ik dat deed. Ik heb een behoorlijk compleet beeld van alle personages voordat ik begin en dat helpt, ik weet wat hen motiveert en welke misdaden ze gaan plegen. Ik weet welke vorm de belangrijkste actiescènes zullen aannemen. Alles wat daar tussenin gebeurt, verzin ik gaandeweg. Het zorgt ervoor dat het schrijven nogal een stop-start-proces is en ik moet veel meer redigeren dan wanneer ik alles zou plannen, maar het zorgt er ook voor dat het schrijven elke dag een avontuur voor me is.
Heb je bepaalde rituelen terwijl je schrijft? Moet het stil zijn of heb je juist harde muziek aan? Helen Fields
Tijdens het schrijven heb ik muziek aan, maar het moeten wel nummers zijn die ik heel goed ken en waar ik echt van houd. Ik heb meestal een afspeellijst op repeat staan. Als het te stil is, ga ik me vervelen. Ik schrijf ook vaak in een café zodat ik niet thuis vast kom te zitten, en daar is altijd rumoer. Ik kijk graag naar mensen en het inspireert me ook vaak.
Als je een boek af hebt, heb je dan wat tijd nodig om afstand van het verhaal te nemen voordat je aan een nieuw verhaal begint? Helen Fields
De inhoud van al mijn boeken heb ik van tevoren al met mijn uitgever afgestemd en ik heb meestal een contract om een bepaald aantal boeken aan te leveren, dus er is een proces van ideeën uitwisselen, synopsis schrijven, en misschien een hoofdstuk of twee als voorbeeld. Dat gebeurt meestal tussen de boeken door, dus dat is een soort natuurlijke pauze. Maar ik stop eigenlijk nooit echt. Ik ben altijd bezig met een manuscript of een eerste concept of iets dergelijks.
Als je een boek zou moeten schrijven dat helemaal buiten jouw comfortzone ligt, wat voor soort boek zou dat zijn en waar zou het over gaan?
Het zou speculatieve fictie zijn. Ik ben nog altijd van plan een bepaald boek te schrijven. Ik probeer moed te verzamelen om eraan te beginnen, maar het is nogal een breed en belangrijk onderwerp en enorm buiten mijn comfortzone. Ik moet gewoon diep ademhalen en beginnen.
Zit je weleens vast in een verhaal en zo ja, wat doe je om weer los te komen? Om weer verder te kunnen?
Ik zit wel eens vast, ja. Vaker dan ik zou willen toegeven. Vaak begin ik gewoon een hoofdstuk dat verderop in het boek komt waar ik zekerder over ben, en dan ga ik weer verder waar ik gebleven was als mijn hoofd weer wat leger is. Ik bespreek plotproblemen met mijn man en dat helpt, wat dat betreft heb ik geluk dat ik iemand bij de hand heb. Als ik echt vastzit, dan heeft dat vaak een externe oorzaak. Ik kan niet schrijven als ik oververmoeid of te gestrest ben, dus soms moet ik eerst andere problemen in mijn leven oplossen.
Zijn er onderwerpen waar je absoluut niet over zou schrijven?
Als moeder van drie kinderen vind ik het heel moeilijk om te schrijven over wreedheid jegens kinderen. Binnen de context van sommige boeken is het soms onontkoombaar, maar ik ben er heel terughoudend in. Mijn eigen kinderen zijn altijd om me heen, ook als ik aan het schrijven ben, en ik maak me altijd zorgen om hun veiligheid. Dan voelt het bijna alsof ik het lot aan het tarten ben als ik een boek zou schrijven waarin iets gebeurt met een kind. Ik denk dat dat me ‘s nachts wakker zou houden.
Wat is het laatste boek dat je hebt gelezen? Is je smaak qua boeken veranderd de afgelopen tien jaar?
Het laatste boek dat ik las was The Devil May Dance van Jake Tapper, een thriller die zich afspeelt tijdens de Gouden Periode van Hollywood, en een moord beschrijft tegen de achtergrond van de Rat Pack, met name Frank Sinatra en zijn vermeende maffiaconnecties. Een geweldig boek – heel uniek en apart. Tegenwoordig lees ik veel buiten mijn eigen genre. Het is moeilijk om thrillers te lezen als je al de hele dag thrillers schrijft, bovendien ben ik altijd bang dat ik uitspraken of ideeën overneem. Ik ben dol op historische fictie, dus als ik een goed boek wil is dat vaak waar ik het eerste naar grijp.
Is er een boek waarvan je denkt, ‘had ik dat maar geschreven’?
De wijde hemel van Alice Sebold. Het heeft een relatief eenvoudig kernconcept, maar het is geniaal. De stem waarmee het verhaal wordt verteld is betoverend. Dat de auteur erin is geslaagd om een keurig afgerond einde te vermijden, zonder daarmee een opstand onder haar lezers te veroorzaken, is een masterclass in het clichématige ontwijken. Ik vond het perfect, uniek en prachtig. Geen eenvoudige prestatie wanneer het over de moord op een tiener gaat.
Wie is je favoriete auteur? Wie is een inspiratiebron voor je?
Dat verandert regelmatig, maar het zijn de boeken van Stephen King die me door de moeilijkste tienerjaren hebben geholpen, en waarvan ik heb geleerd hoe een goed geschreven boek je hoofd kan binnendringen en daar nog lang nadat je het boek al hebt dichtgeslagen kan blijven hangen. Wat de klassiekers betreft: Tom Hardy. Ik heb mijn oudste zoon vernoemd naar Gabriel Oak in Ver weg van het stadsgewoel. Ik verbaas me er constant over hoe begaafd mijn medeauteurs zijn, en ben regelmatig jaloers op hun genialiteit.
Zou je ooit een boek schrijven met een andere auteur? En zo ja, met wie?
De droom (deze is niet te realiseren) zou zijn om met Margaret Atwood een boek te schrijven. Ik houd van boeken die onze perspectieven vormen, een gesprek beginnen en ons de ogen openen, en dat doet Atwood nooit zonder entertainment of door je de les te lezen. In de echte wereld heb ik een idee voor een thriller over een moordend koppel en daarvoor zou ik dolgraag met een mannelijke auteur samenwerken (dus ik hoop heel erg dat David Baldacci dit leest ?).
Als je met iemand die je bewondert (dood of levend) een kop koffie kon drinken en een praatje kon maken, met wie zou dat dan zijn en waarom?
Dat zou JRR Tolkien zijn. Ik kan me niet eens beginnen voor te stellen hoe het hoofd werkt van een man die zijn eigen universum gecreëerd heeft, compleet met een eigen geschiedenis, folklore, talen en landkaarten, en wiens visie zo krachtig was dat we nu nog steeds gefascineerd zijn door zijn verhalen. Als ik in zijn brein kon klimmen en een tijdje op onderzoek uit kon gaan, dat zou fantastisch zijn.
Wat doe je wanneer je niet aan het schrijven bent?
Mijn kinderen nemen alle tijd in wanneer ik niet schrijf. Ze zitten allemaal op een belangrijk punt in hun schoolcarrière, dus wanneer ik niet aan mijn bureau zit help ik ze met biologie, drama, Frans, wat dan ook – er komt geen einde aan. Op dit moment zitten er niet genoeg uren in de dag. Mijn man en ik zijn de bouw van een huis in Belize aan het plannen, we werken met een architect om een ecohuis te ontwerpen. Daar besteden we elk vrij moment aan, als we er een kunnen vinden.
Heb je guilty pleasures?
Eten en vrienden. Een uurtje pauze nemen, mezelf ergens opsluiten en gewoon met een maatje aan de telefoon zitten giechelen. Een enkele keer koop ik een pak koekjes of iets lekkers voor mezelf, dat ik dan achter in mijn kledingkast wegstop zodat mijn kinderen het niet kunnen vinden. Anders is het al weg voordat ik eraan kan beginnen! (Niet verder vertellen, hoor)
Over de auteur
Helen Fields studeerde rechten en werkte daarna meer dan tien jaar als advocaat in Londen. Tegenwoordig runt ze samen met haar echtgenoot een filmproductiemaatschappij in Los Angeles, waar ze als scenarioschrijver en producer werkzaam is. Ze voelt zich het meest thuis in Schotland, waar de serie zich afspeelt. Fields vindt het heerlijk om thrillers te schrijven, ook vanwege haar ervaring als strafrechtadvocaat. Haar favoriete personage is Ava Turner. (Ambo|Anthos)
