Titel: De dwalenden
Auteur: Samantha Stroombergen
Genre: Thriller
Uitgeverij: Boekerij
Publicatiedatum: Juni 2021
Aantal bladzijdes: 396
Recensie: Yfke
Cover
Op de cover van De dwalenden dit keer niet ‘gewoon’ een vrouw zoals bij de voorgaande delen, maar een meisje met rood haar. Het verwijst naar de moord op Lena Delfosse, waarmee het allemaal begon, maar ook naar het dode tienermeisje van de achterflap. Het donkere, het rood van het haar en het groen van het gras geven de kaft iets onheilspellends maar ook iets finaals.
Auteur
Samantha Stroombergen (1990) studeerde Nederlands en journalistiek aan de Universiteit Leiden. Ze werkt als copywriter op de Digital Content-afdeling van de KLM. Met haar debuut De witte kamer won ze in 2018 de Gouden Strop, de prijs voor beste Nederlandstalige thriller. Daarna verscheen Zij die zwijgt, waarin rechercheur Léon Coeur en zijn nichtje Hanna, de hoofdpersonages uit haar debuutthriller, een nieuwe misdaadzaak moeten oplossen. De dwalenden is het derde en laatste deel in de trilogie over Léon Coeur en zijn nichtje.
Achterflap
Rechercheur Léon Coeur ontvangt een polaroidfoto van een doodsbang tienermeisje in een donker weiland. Op de achterkant staan coördinaten. Léon ziet direct de overeenkomsten met de omstandigheden waarin Lena Delfosse werd gevonden, de beste vriendin van zijn nichtje Hanna, die ruim tien jaar geleden werd vermoord. Als hij op de locatie arriveert, blijkt het meisje al dood te zijn. Hoewel Léon zich om gezondheidsredenen had voorgenomen het rustiger aan te doen, kan hij deze zaak onmogelijk aan iemand anders overlaten. Adam Rooijmans, Lena’s moordenaar, zit nog steeds vast in de gevangenis in Vught, dus de vraag is: wie is hem aan het kopiëren en waarom?
Voor Hanna, die haar trauma na vele moeilijke jaren eindelijk achter zich begon te laten, komt de copycatmoord als een grote klap. Voor haar eigen bestwil mag ze zich van haar baas bij de politie niet bezighouden met de zaak. Dan laat Adam Rooijmans doorschemeren dat hij bereid is te vertellen wat hij weet. Op één voorwaarde: Hanna is de enige met wie hij wil praten. En ze moet alleen zijn.
Mijn mening
Waar de eerdere boeken over Léon Coeur en Hanna de moord op Lena Delfosse vooral zijdelings noemen, staat deze in De dwalenden centraal. Inmiddels ben je ook erg benieuwd hoe de vork nu echt in de steel zit, wat er is gebeurd en waarom. Je krijgt al door de cover en achterflaptekst het gevoel dat we op weg zijn naar de ontknoping, het einde waarbij alles wordt onthuld.
Met de vondst van het dode meisje in het weiland komt de zaak van Lena Delfosse weer in de schijnwerpers te staan. Behalve dat de zaak wordt heropend, wordt Hanna gedwongen om oog in oog te komen met de moordenaar van haar vroegere beste vriendin. Hij wil alleen praten als ze ermee akkoord gaat hem zonder de aanwezigheid van anderen te spreken – misschien is dat een hommage aan Clarice Starling. Dit gegeven past misschien ook iets beter bij een grote Amerikaanse productie met een seriemoordenaar die mensenvlees eet, toch is het een belangrijk onderdeel van De dwalenden.
Het ontbreekt in dit derde deel van de trilogie niet aan cliffhangers en nieuwe ontwikkelingen, die boeien door originaliteit. Hierdoor, en ook door het gevoel dat je eindelijk gaat ontdekken hoe het allemaal zit, blijf je doorlezen.
Ondanks dat wil De dwalenden tot de laatste 50 pagina’s nog niet heel spannend worden en grijpt het je niet echt. Het is de verzorgde, vloeiende schrijfstijl van Stroombergen waardoor je toch graag het boek oppakt (ondanks het regelmatige gebruik van clichés) en de motivatie van de personages is niet al te ingewikkeld zodat er niet al te veel van je gevraagd wordt als lezer (maar daardoor ook niet altijd even overtuigend).
De ontknoping van het verhaal volgt voor mijn gevoel wat snel, en het afscheid van de twee hoofdpersonen nog veel sneller, maar ik sla dit boek toch dicht met het gevoel dat de trilogie nu echt is afgerond.
Spanning: 3
Plot: 3,5
Leesplezier: 3,5
Schrijfstijl: 3,5
Originaliteit: 3,5
Psychologie: 3,5
De dwalenden krijgt van mij 3,5 ster. Ik ben benieuwd hoe het schrijftalent van Samantha Stroombergen zich in de toekomst verder gaat ontwikkelen!
Yfke
