Titel: Duisternis
Auteur: Christopher Krovatin
Serie: Horrorland #5
Genre: Jeugd, Horror/sci-fi
Uitgeverij: Kluitman
Vertaling: Lies Lavrijsen
Publicatiedatum: april 2022
Aantal bladzijdes: 212
Recensie: Amanda
Cover
Duistere gestileerde cover, overheersend groen. Een eenzame figuur staat midden in het water op een paar rotsblokken. De ondertitel geeft je gelijk de kriebels: ‘Je ziet ze niet, maar hoort ze wel’.
Auteur
Christopher Krovatin is een Amerikaanse auteur en journalist. Hij heeft al verschillende kinderen YA-boeken op zijn naam staan en ook heeft hij voor verschillende muziektijdschriften geschreven, waaronder Revolver Magazine. Christopher woont momenteel in New Jersey met zijn vrouw en zoon, en heeft een complete boekenplank gevuld met boeken over vampiers.
Achterflap
De inwoners van Founders Island weten niet wat hun overkomt als hun dorpje plotseling enkele uren in complete duisternis wordt gehuld. En het blijft niet bij die ene keer… Het donker komt en gaat, en vreemde dingen ontwaken wanneer niemand iets kan zien. Alec en zijn vriendin Hannah zijn vastbesloten om uit te zoeken wat er aan de hand is. Maar hoe dichter ze bij de waarheid komen, hoe meer gevaar ze lopen. En zij niet alleen… De bron van alle duisternis blijkt verweven te zijn met de geschiedenis van het dorpje. En die is misschien nog wel het engst van alles.
Mijn mening
Krovatin begint met een introductie van de hoofdpersonen van het boek, Alec en Hannah en hun klasgenoten Derek en Schaakmat. Alec en Derek zijn bepaald geen vrienden. Derek moet niks van Alec hebben omdat hij nog niet zolang op het eiland woont en dus geen ‘eilander’ is. Daarmee treitert hij Alec en haalt rotgeintjes uit. Aan het eind van het eerste hoofdstuk valt de eerste duisternis in. Een goeie start voor de rest van het boek, het houdt de verwachtingen hoog. Na deze eerste duisternis en de uitspraak van de oma van Hannah gaan Alec en Hannah op onderzoek uit naar het ontstaan van de duisternis en wie (of wat) er rondscharrelt in de ondoordringbare duisternis. Maar of dit wel zo’n goed idee is…
Krovatin legt de lat gelijk hoog door in het eerste hoofdstuk de eerste duisternis al te introduceren. Over het algemeen lukt het hem vrij goed om de spanning in het boek te bewaren. Maar halverwege zakt het toch even in. Ze komen geen stap verder met het onderzoek en de volwassenen proberen rationele verklaringen te verzinnen voor de gebeurtenissen. Maar even later pakt de spanning je weer bij je lurven en zoekt nog een hogere versnelling. Richting het einde volgen zoveel verschillende ontwikkelingen elkaar op dat het voelt alsof je op de hogesnelheidstrein gestapt bent en je bijna geen tijd krijgt om adem te halen. De ontknoping is niet echt een grote verrassing maar wel een duidelijk einde. Een moment om weer even adem te halen.
Een vlotte schrijfstijl, erg toegankelijk geschreven met redelijk korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je door blijft lezen. Maar wees gewaarschuwd, op sommige momenten is het boek redelijk goor te noemen (ik kan hier niet verder over uitweiden zonder te veel te verklappen), dus niet geschikt als je een zwakke maag hebt. Daarbij gaat het verhaal behoorlijk de sci-fi kant op, dit moet je ook liggen.
Duisternis was een spannend boek en krijgt van mij 4 sterren.
Amanda
