Titel: De doden moeten hun getal hebben
Auteur: Jo Claes
Serie: Thomas Berg #17
Genre: misdaadroman
Uitgeverij: Houtekiet
Publicatiedatum: maart 2023
Aantal bladzijdes: 396
Recensie: Lilian
Auteur
Jo Claes (1955) is een Vlaamse auteur, en daarnaast leraar Engels en Nederlands. Hij schreef een aantal novelles en romans en publiceerde bestsellers over mythologie, hagiografie en iconografie.
Voor zijn debuut, de verhalenbundel De Stenen Toren ontving Claes de Debuutprijs. In 2008 verscheen De zaak Torfs, de eerste misdaadroman met de Leuvense inspecteur Thomas Berg als hoofdpersonage. Voor het zevende deel in de reeks, De mythe van Methusalem, won Claes in 2014 de Knack Hercule Poirotprijs. Een jaar later werd het boek bekroond met De Gouden Strop 2015. De jury prees Claes voor zijn gebruik van een aantal klassieke elementen van de thriller, het intelligente verhaal, de spanning, en het met veel vaart en beeldend beschreven verhaal.
Achterflap/samenvatting
In de tuin van een oud Leuvens college vinden enkele spelende kinderen het naakte lichaam van een jonge vrouw die op een bijzonder wrede manier om het leven is gebracht. De dader heeft haar een bizar attribuut meegegeven, samen met een mysterieus zinnetje dat doet vermoeden dat hij het niet bij dit ene slachtoffer zal laten.
Hoofdinspecteur Thomas Berg vraagt zich tevergeefs af waarom de moordenaar op zo’n gruwelijke manier te werk is gegaan en welk belang enkele getallen hebben die tijdens het onderzoek steeds weer opduiken. De zaak wordt er nog onbegrijpelijker op wanneer blijkt dat de dader een foto van zijn slachtoffer naar een plaatselijke tv-zender heeft gestuurd.
Enkele dagen later wordt Bergs ergste vrees werkelijkheid wanneer een tweede vrouw wordt gevonden. Ze is op dezelfde brutale manier vermoord en opnieuw is het lijk voorzien van een vreemd attribuut en een kort zinnetje.
De druk om de moorden op telossen wordt voor Berg en zijn team nagenoeg onhoudbaar, zeker wanneer onder de bevolking de vrees toeneemt dat de moordenaar nog niet van plan is om te stoppen.
Mijn mening
Dit boek brengt mij weer terug naar de dag in Leuven toen ik een rondleiding kreeg van Jo Claes door het Leuven van Thomas Berg. Tijdens deze rondwandeling kreeg ik de vindplaats te zien van het eerste moordslachtoffer, namelijk het bassin langs het Wolvepoortpad, dat in een park ligt tussen de Schapenstraat en de Naamsestraat. Als je op het pad blijft, zie je de bassins echt niet liggen. Je moet van het pad af richting de rand van het park om het te zien. Ik ben ervan overtuigd dat vele Leuvenaren van het bestaan van deze bassins niet weten. Echt een superlocatie voor het verbergen van een lijk.
Ook het beeld op de cover van beeldhouwer Danny Tulkens op het binnenplein van de Faculteit Economie heb ik mogen aanschouwen tijdens de rondwandeling en heeft ook een rol in dit deel van Thomas Berg.
De jonge vrouw die dood wordt gevonden in een park, achter het Van Dalecollege, is de aanzet naar een groot onderzoek waar het team van Thomas Berg hun tanden in moeten zetten om het tot een goed einde te brengen.
De personages krijgen steeds meer diepgang en je merkt ook dat hun onderlinge band verdiept gedurende de reeks. Ze zijn meer dan personages uit een boek, ze zijn bekenden geworden. Erg indrukwekkend om zo te kunnen schrijven, de personages krijgen steeds meer een plekje in mijn hart.
‘Weet je, Jan. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik geen gelijk heb.’
Zeebos wierp hem een zijdelingse blik toe. Er verscheen een grijns op zijn gezicht.
‘Nooit gedacht dat ik jou dát ooit zou horen zeggen.’
Zelf kan ik enorm genieten van de rivaliteit die in een goede vriendschap kan bestaan, zoals tussen Berg en Zeebos. Waar ik ook van geniet is wanneer Thomas een vrouw tegenkomt die hem prikkelt door haar kennis en schoonheid. Hopelijk komt ze in het volgende deel terug.
Moet ze daar een bepaalde bedoeling mee hebben? Ze had gewoon een idee dat eventueel wat licht op de zaak kan werpen. Dat heeft ze me verteld, meer niet.’
‘En dat is alles? Mag ik in dit verband iemand citeren van wie je ongetwijfeld al hebt gehoord? Hij heet Thomas Berg en meer dan eens heeft die tegen mij gezegd: “Mensen hebben bij alles wat ze doen een bepaalde bedoeling, Jan.”
‘Grappig hoor,’ meesmuilde Berg.
‘Blijven de boeken van Jo Claes wel boeien?’, was een vraag die ik laatst kreeg. ‘Het is deel zeventien ondertussen, wordt het dan niet voorspelbaar?’
Nou nee, natuurlijk zijn er gegevens die vaststaan en terugkomen, zoals het team en de onderlinge verhoudingen. Maar ook die groeien en veranderen door gebeurtenissen die een personage meemaakt. Maar wat het steeds weer verrassend maakt, is waar Jo Claes zijn inspiratie vandaan haalt. Veel zaken zijn opgelost door een inzicht vanuit een mythe, muziekstuk, opera of kunstwerk, waardoor Berg een verband legt die anderen niet zien. Zijn kennis is erg indrukwekkend en dat op vele vlakken. Soms krijgt hij hulp, zoals in dit boek, van een vriendin, die veel kennis heeft van de Spaanse kunstenaar Salvador Dali, en zo krijgt Berg een inzicht aangereikt die hij zelf niet gezien zou hebben. Naast Dali komt ook Escher aanbod, kunstenaars die de realiteit anders zien of anders laten zien dan deze werkelijk is. Ik hou ervan…
‘Volgens mij hebben we te maken met een Spaans gebruik: Las doce uvas de la suerte.’
‘Euh… mijn Spaans is niet goed genoeg om…’
‘De twaalf druiven van het geluk,’ vertaalde Coens.
Wederom heb ik enorm genoten van Thomas Berg en zijn team. Jo blijft mij nog steeds boeien en verrassen. Voor de verwijzing naar een vervroegd pensioen sluit ik mijn ogen, dat heb ik niet gelezen, dat mag nog niet gebeuren. Voorlopig heb ik nog geen genoeg van Thomas Berg en mag hij nog niet stoppen met het oplossen van moordzaken.
Subliem, leerzaam, boeiend en vermakelijk…
Spanning: 4,5
Leesplezier: 5
Schrijfstijl: 5
Originaliteit: 4,5
Psychologie: 5
De doden moeten hun getal hebben van Jo Claes krijgt van mij afgerond 5 sterren.
Lilian
Recensie-exemplaar ontvangen van uitgeverij Houtekiet, waarvoor onze hartelijke dank!
