Lilian en Alexander reisden samen af naar het Zuiden des lands (voor Lilian was het een gevalletje ‘bijna om de hoek’ om Marja Boomstra, auteur van onder andere de Chaja-reeks waarvan Verraderlijke Mist onlangs is verschenen, eens aan de tand te voelen…
Waarom ben je gaan schrijven? Wilde je altijd al auteur worden?
Ik wilde toen ik een jaar of acht was al schrijver worden. Na de havo was de keus voor de school voor journalistiek dan al snel gemaakt. In die tijd was je pas volwassen als je 21 was. Ik was 18, ik woonde in Harlingen, dus no way dat ik naar de grote (enge) stad Utrecht ging. Ik kon geen kant op en ik ben toen gaan werken. In de avonduren heb ik MBO en vervolgens HBO maatschappelijk werk gedaan.
Mijn droom verwaterde, maar zo nu en dan kwam het toch weer in mij op. Op een gegeven moment werd ik behoorlijk ziek. Ik ben geen mens om hier op het bankje te gaan zitten kijken, dus toen het met medicatie wat beter ging heb ik cursussen gevolgd bij de LOI en Schrijven online en zo is mijn eerste boek ontstaan. Ja, en toen raakte het dus in een stroomversnelling en tel uit je winst.
Je woont in Weert maar je bent een Fries, hoe ben je hier in het zuiden terechtgekomen?
Dat kwam door het werk, wij woonden eerst in Den Haag. We hadden beiden een baan in de probleemwijken, dus zagen we allebei alleen nog maar de slechte kant van de stad zoals drugs, dronken mensen, onrust etc. Toen wij kinderen kregen en ik een baan in Weert kon krijgen, hebben we ervoor gekozen om naar een rustiger gedeelte te verhuizen.
Wel een grote overgang van de stad naar een dorp met vrij uitzicht op de weiden.
Pas op, Weert is een stad, haha. We hebben niet meteen dit huis gekocht. Eerst hebben we in België gewoond. De overgang was voor mij niet al te groot, want ik kom uit Harlingen met zo’n 17.000 inwoners. Het enige wat ik hier mis is de zee. Vandaar de zwemvijver in de tuin.
Je hebt als hulpverlener in de jeugdzorg gewerkt, je ervaring komt terug in Verbroken verleden, waar Chaja, het hoofdpersonage, een zware jeugd heeft gehad. Gebruik je in al je boeken je ervaring als hulpverlener?
Nee, niet in al mijn boeken. Mijn eerste boek moest ik schrijven, dat is eigenlijk een stukje verwerking geweest van misbruik dat ik heb meegemaakt als jong meisje van 14 jaar. Over dat boek heb ik zes jaar gedaan.
Als je kijkt naar Slangengif en Slangenkoning, daar komt geen hulpverlening in voor. Wel schrijf ik over een vrouw die geen goede relatie heeft met haar moeder en haar zus, maar dat heeft niks met hulpverlening te maken, dat heeft meer met Egypte te maken.
In mijn (Lilian) recensie van Verbroken verleden schreef ik dat er heftige scènes in het verhaal voorkomen, die je als lezer soms proeft en ruikt, zo goed waren ze beschreven. Om de tekst “Dat zo’n aardig mens zulke scènes kan schrijven” daar moest je om lachen, maar hoe doe je dat? Waar haal je het vandaan?
Ja, weet je, dat vind ik altijd lastig om te beantwoorden. Ik schrijf namelijk intuïtief, al schrijvende ontstaat het verhaal. Je hebt verschillende manieren van schrijven. Sommige auteurs hebben de clou al in hun hoofd. Ik niet, ik schrijf gewoon wat bij me opkomt en natuurlijk schaaf je dat wat bij als je eroverheen leest.
Ik weet niet precies. Ik denk dat het een optelsom is van alle verhalen die ik heb gehoord en mijn eigen ervaringen. Ik kan het ook niet goed uitleggen. Ik heb weleens het gevoel dat er iemand achter mij staat, die influistert wat ik moet schrijven ofzo. Het zit allemaal ergens in mijn hoofd, hart en het komt eruit. Het mooiste wat Verbroken verleden mij gebracht heeft is dat er twee moeders mij hebben verteld dat hun dochters zichzelf pijnigden en dat zij door het lezen van mijn boek hun dochters wat beter begrepen. Dat is het mooiste cadeau wat mensen mij kunnen geven, dat ze er iets aan hebben.
Verzengende stilte is het vervolg en nu ben je bezig aan het derde deel Verraderlijke mist en dat is bijna af. Is dat dan het laatste deel of komt er nog een vervolg? Of weet je dat ook nog niet?
Hahaha, nee, dat weet ik ook nog niet. Maar ik denk het wel, want mijn vaste lezers kennende, nemen ze geen genoegen met dit einde. Verraderlijke mist laat wel een opening voor een vervolg. Eén van de meelezers wilde mij vooral niet onder druk zetten, maar ze gaf wel aan nog een boek over Chaja te willen … LOL
Ik ben ook nog met een ander verhaal bezig en dat is echt een heel ander verhaal. Het heeft niks met de jeugdzorg of met een moeilijke jeugd te maken. Maar nu moet eerst Verraderlijke mist af en dan zie ik wel weer.
Je hebt acht boeken geschreven, in drie series (Lotte Vermeer, Slangenkuil en Chaja) zijn deze allemaal afgerond of kunnen we hier in de toekomst nog een vervolg op verwachten?
Voor de serie met Lotte heb ik heel veel verzoeken gehad om nog een vervolg te schrijven, maar er kwam niks meer naar boven. Toen dacht ik; ik ben blijkbaar klaar met deze serie. Er kwam ook echt niks meer.
Van de serie Slangenkuil met Floor in de hoofdrol, zou er wel een deel drie kunnen komen. Het tweede deel kun je zien als een afgerond deel, dus ik denk zelf dat ik het erbij laat.
Deel drie van de Chaja serie is zo goed als af en zoals ik al zei, daar komt denk ik toch wel een deel vier van.
Verder ben ik bezig met nog een ander boek. Dat komt er ook, want dat spookt ook in mijn hoofd. Dat zal een standalone zijn.
Het liefst geef ik alles zelf uit. Ik heb nu ook een goede redacteur gevonden, daar ben ik heel blij mee. Die man is goed! Hij kijkt mee met het verloop van het verhaal. Zo van; als je dat nou uit dat hoofdstuk even iets later plaatst, dan hou je de spanning nog wat langer vast. Daar ben ik hem heel dankbaar voor.
Verder heb ik een vaste grafische man, iemand die de e-pubs doet, een CB-account, dan heb je echt alles in eigen hand.
Je personages komen soms in andere landen terecht, ben je op al deze plekken zelf geweest? Waar zou je nog graag naartoe gaan om te verwerken in je boeken?
Ja, Lotte is in de serie ook nog naar Phoenix gegaan, daar ben ik zelf geweest samen met mijn man Andre en onze zoon Wouter, want die ging daar honkballen. Ik ben ook gek op hotels, dus er komt ook altijd wel een hotel in voor dat ik dan beschrijf.
Maar Egypte, dat is wel een wel een speciale plek voor mij. Ik ben heel veel in Egypte geweest. Ben in een ver verleden zelfs met een Egyptenaar getrouwd geweest, dus ik ken het land op een andere manier dan iemand die er als reiziger komt. Natuurlijk heb ik ook rondreizen gemaakt in Egypte, net als iedere vakantieganger. Maar ja, dat is allemaal heel lang geleden toen ik nog jong en onbezonnen was ?. Die verhalen of dingen die ik daar meegemaakt heb, die zitten ook in de Slangenkuil-serie.
Sommige mensen geloven niet dat bepaalde gebeurtenissen die ik heb beschreven echt zijn voorgekomen. Ik begrijp dat het moeilijk is om je dat voor te stellen, want het is echt een heel ander land met hele andere gewoontes.
Maar je schrijft niet bewust Egypte erin om dan weer terug naar Egypte te moeten, voor research?
Nee, al zou ik wel willen, haha. Research kun je tegenwoordig ook via internet doen. Zo komt bijvoorbeeld Hotel Babylon in een van de boeken voor. Op internet heb ik de inrichting van het hotel opgezocht en die vervolgens verwerkt in het verhaal.
Je hoofdpersonen zijn vaak sterke vrouwen, waarom heb je daarvoor gekozen? Hoe krijgen ze vorm, heb je een persoon in gedachten als je een personage creëert?
Op Facebook had ik iemand ontmoet die Chaja heet. Dat vond ik een aparte naam en dat sprak me aan. Dus heb ik een praatje met haar gemaakt en de betekenis van haar naam opgezocht. In mijn hoofd zweefde iets over een cruise en zo ben ik begonnen te schrijven. En opeens is daar een clubje vrouwen dat bij de boot op haar staat te wachten, vrouwen waar Chaja totaal niet bij past en waarvan ze zich afvraagt of ze daar een hele week mee op moet trekken? En dan gebeurt het gewoon en dan schrijf ik en ontstaan zo de hoofdpersoon en andere personages.
Maar het zijn wel vaak wel krachtige vrouwen?
Ja, zeker. Soms zijn ze in het begin ook wel naïef. Naïviteit vind ik eigenlijk zelf ook wel iets moois hebben. Als iemand toch nog bij sommige gebeurtenissen blanco, soms ondanks alles wat zij in haar jeugd heeft meegemaakt in de wereld kan staan, heeft denk ik ook wel wat. Daarbij ontwikkelen de personages zich en zijn ze ook kwetsbaar, gevoelig en vooral strijdbaar. En voor iedereen ligt dat punt weer ergens anders.
Het is geen bewuste keuze, want ik geef ook wel mannen een krachtige rol. Neem bijvoorbeeld Reaven, dat is nogal een “kruidje roer me niet” in de zin van, die kan nog wel eens ontvlammen. In het begin kreeg ik van de redacteur de vraag of die man echt zo licht ontvlambaar is en of ik dat niet wat moest afvlakken. Het is een manco, maar dat is ook een kracht. Daardoor geeft hij Chaja ook wel het gevoel dat hij ergens voor (ook voor haar) strijdt. Snap je? Dus ja, daar zitten altijd twee kanten aan, maar dat gaat bij mij heel onbewust. Nu ik het erover heb, denk ik: “Oh ja, daar zitten twee kanten aan, dat besef ik nu. ‘Dank je.’
Als je zo intuïtief schrijft kun je dan na een goeie schrijfdag, waarin je veel weg typt, afsluiten en de volgende dag weer gaan zitten en verder gaan waar je gebleven bent of ben je dan kwijt waar je was?
Nee, ik kan de draad altijd weer oppakken. Dat is wel heel fijn. Natuurlijk moet ik ook weleens in mijn geheugen graven, van “hoe oud was zij ook alweer?” Ik ben niet zo van de tijdlijnen en de cijfertjes. Daar moet ik dan nog wel op letten. Ik schrijf ook altijd alles in één keer netjes op, dus met alle leestekens etc.
Nu had je net al even naar het gezegd dat lezers belangrijk zijn voor je. Je hebt al een vaste groep lezers die je op de voet volgen en wachten totdat het volgende boek op de mat ligt. Hoe belangrijk zijn lezers en recensies voor je?
Ja, dat klopt en die zijn heel belangrijk voor me. In 2019 ben ik begonnen en heb toen een Facebookpagina geopend en daar kreeg ik veel contact met mensen. Vervolgens ben ik toen ook enkele lezer sites gaan volgen, en wat zijn dat er inmiddels veel….! Het is soms niet meer bij te benen. Zeker als je alles zelf doet. Ik ben heel dankbaar voor de trouwe lezers. Dat vind ik zo’n cadeautje en de mensen zijn ook zo lief en zo aardig voor mij!
Toen ik met Verzengende stilte in de top 10 van Hebban binnenkwam (als self publisher) en drie dagen op één stond, wist ik als geen ander dat ik dan aan mijn lezers te danken heb. Het allerleukste vind ik de signeersessies. Sommige mensen komen van heinde en ver, er zijn zelfs twee lieve mensen uit Groningen die regelmatig naar Weert komen, evenals een paar Belgische lezers. Ik moest er toch wel heel erg aan wennen dat ze dan zo’n lange reis ondernemen om een boek te kopen.
Veel lezers ken ik alleen via Facebook, maar dan leer je ze toch een beetje kennen. Laatst schreef ik iets over de cover, die laat ik dan even zien. Dan krijg ik allemaal reacties en dan reageer ik met dankjewel, ofzo. Ik kan het ook gewoon met een duimpje doen, maar dan denk ik, die mensen nemen de tijd en de moeite om er iets over te schrijven, die doen iets voor mij, dus dan schrijf ik met alle liefde iets terug.
Je schrijft pas vanaf 2019, maar je hebt wel al acht boeken uitgebracht! Werk je boek voor boek af of werk je aan meerdere boeken tegelijkertijd?
Ja dat is veel ja, nou ja, de beerput is open getrokken, hahahaha (dit mogen we eigenlijk niet publiceren, red.)
Ik heb heel lang over boek één gedaan. Ik was ook heel onzeker, ik ben zelfs naar een helderziende gegaan. Dat was heel leuk. We hebben het overal over gehad, over mijn kinderen, mijn man en zo. Toen ze zei dat de sessie afgelopen was, zei ik: “Maar ik kom hier met een vraag. Moet ik gaan publiceren?” Ze keek me aan, en toen zei ze tegen mij: “Ja, je hebt toch geen boek geschreven om het gewoon in de kast te laten liggen. Natuurlijk moet je publiceren.” Nou, dat heb ik toen gelukkig gedaan.
Is het dan soms zo dat je aan twee boeken tegelijkertijd werkt?
Ja, dat klopt. Ik heb zelfs in 2021 drie boeken in één jaar uitgegeven. Maar dat was ook omdat Slangengif er tussendoor kwam, die heb ik in drie maanden geschreven.
Hoe ziet jouw schrijfdag eruit? Waar schrijf je het liefst?
Ik schrijf meestal wel ’s ochtends, denk ik. Hoewel ik ook wel ’s avonds schrijf. Ik heb niet echt een perfecte schrijfdag. Ik schrijf wel bijna iedere dag, momenteel niet omdat ik aan het herschrijven ben. Maar als ik in een verhaal bezig ben, dan loopt het in het begin altijd wat stroef, dan schrijf ik ook niet zoveel, maar hoe meer ik in het verhaal kom, hoe meer woorden ik per dag schrijf. Soms wel zo’n 4000 woorden per dag.
Ik hoef me ook niet tijdens het schrijven af te zonderen. Als Andre tijdens het schrijven roept dat de hond uit moet, dan gaan we met zijn tweeën de hond uitlaten. Dan breek ik eruit en dat ga ik daarna meteen weer verder. Knap …? Nou het werkt zo bij mij en natuurlijk ben ik daar wel blij om.
Heb je ook nog tijd om zelf te lezen? Heb je al favoriete auteurs?
Ja, maar ik heb niet zoveel tijd.
Ik vind meerdere auteurs goed en leuk. J.K. Rowling met de Harry Potter boeken, die vind ik echt subliem. Ik heb ook haar boeken onder de pseudoniem Galbraith gelezen. Dat vind ik iets minder, omdat ik vind dat daar te veel zijwegen en details in zitten. Ik vind dat die het verhaal ontkrachten. Mij wordt wel eens verweten dat ik te snel door het verhaal ga, vooral in de eerste boeken die ik heb geschreven.. Daar ga ik nu iets anders mee om.
Veel lezers zeggen dat ze het fijn vinden dat ik niet te veel beschrijf omdat zij daar dan zelf invulling aan kunnen geven. Mensen maken hun eigen beelden. Ja, vooral over Reaven, dat is een mooie man.
Daarom geef ik hem ook nare trekjes mee. Het is maar een mens en geen God, dat gaan we er niet van maken?.
Je geeft je boeken zelf uit, die keuze geeft je heel veel vrijheid. Maar is het ook lastig om als self publisher onder de aandacht te komen tussen het geweld van alle uitgeverijen?
Ik vind het wel jammer dat er niet meer aandacht is voor self publishers. Je wordt door sommige organisaties al heel snel bekeken als tweederangs uitgever en soms zelfs geweerd. Maar dankzij de lezers heb ik toch een plekje weten te veroveren.
Ik ben aan de laatste vraag toe gekomen. Heb je een guilty pleasure? Waarvoor mogen ze jou ’s nachts wakker maken?
Nou, ik heb zo’n twee jaar geleden champagne ontdekt. En chocolade, daar mag je me echt wel voor wakker maken.
Lees ook de recensie van Verbroken verleden van Marja Boomstra
