Vandaag verschijnt bij Manteau Lex van Gert-Jan van den Bemd. Tijd om nader kennis te maken.
Voor diegenen die jou nog niet kennen, wie ben je, wat doe je in het dagelijks leven, wat zijn je hobby’s, wat is jouw guilty pleasure? Hou je meer van honden of van katten (of geen van beide ?)
Ik ben Gert-Jan van den Bemd, 60 jaar geleden geboren in Breda en daar woon ik ook. Ik ben getrouwd, we hebben twee volwassen zonen, twee schoondochters en drie kleinkinderen. Een vierde kleinkind is op komst. Als jongen wilde ik al naar de kunstacademie, maar ik werd wetenschappelijk onderzoeker op het Erasmus MC in Rotterdam. Daar deed ik 20 jaar onderzoek naar kanker en osteoporose (botontkalking). Uiteindelijk studeerde ik toch nog aan de kunstacademie en omdat ik daarna meer met mijn creatieve kant wilde gaan doen, ben ik parttime wetenschapsjournalist geworden. Drieënhalf jaar geleden heb ik volledig voor de kunsten gekozen en nu ben ik schrijver en beeldend kunstenaar. Ik publiceerde tot nu toe vier romans en veel verhalen in verzamelbundels en literaire tijdschriften. Tussen het schrijven door maak ik tekeningen en schilderijen die ik zo nu en dan exposeer in binnen- en buitenland. Schrijven, tekenen en schilderen zijn mijn grootste passies. Ik hou ook van lezen, ik maak graag lange wandelingen, en ik geniet van een spannende serie of mooie film. En o ja, ik bak elke dag brood. Dat vind ik ook leuk om te doen. Ik heb niet echt een guilty pleasure. Ik ben nogal een verzamelaar: boeken, oude foto’s, maar dat bezorgt me niet echt een schuldgevoel, ook niet een klein beetje. Misschien is figureren in films een guilty pleasure. Dat vind ik af en toe leuk om te doen. Misschien ga ik dat gebruiken in een boek. Ik hou van allerlei dieren, maar honden hebben mijn voorkeur. Je geeft ze niet alleen aandacht, je krijgt het ook terug. En ze houden van wandelen.
In je verhalen ga je vaak in op het menselijk gedrag en dan met name de onhandigheid waarmee mensen omgaan met de door henzelf opgelegde regels, normen en waarden. Waar komt deze fascinatie vandaan?
Ik denk dat het te maken heeft met mijn opvoeding. Mijn vader was een onzekere man, zich altijd bewust van de boze buitenwereld. Ik ben beschermd opgevoed. Als reactie daarop heb ik juist interesse in mensen die zichzelf in de nesten werken. Niet zozeer criminelen, maar juist gewone mensen die in de problemen raken vind ik interessant. Het kan iedereen overkomen, dat maakt het extra bedreigend.
Als lezer heb je in het begin niet direct duidelijk welke rollen de personages gaan spelen in het verhaal. Is dat voor jou als schrijver ook zo, dat je pas gaandeweg weet waar ze uitkomen en welke rol ze gaan spelen of ben jij het type schrijver dat van tevoren alles al uitdenkt?
In grote lijnen staat het verhaal vast voordat ik begin, maar het is ook weer niet zo dat het in beton gegoten is. Vaak komen er tijdens het schrijven nieuwe ideeën bovendrijven, soms neemt een personage het verhaal over. Dat zijn de mooiste momenten. Schrijven is een ontdekkingstocht, geen invuloefening. Als ik van tevoren zou weten hoe het verhaal zich gaat ontwikkelen, zou ik niet gaan schrijven.
Hoe ziet jouw schrijfproces eruit? Heb je een bepaalde routine, vaste gewoontes, iets wat echt niet kan/mag ontbreken tijdens het schrijven? Waar haal je je inspiratie vandaan? Waar schrijf je het liefst?
Ik heb weinig voorwaarden. Ik kan eigenlijk overal schrijven, zelfs in een rumoerige ruimte, in een café, op een terras of in de trein. Meestal zet ik geen muziek op, maar áls ik dat doe, dan is het meer een vorm van ‘behang’. Canto Ostinato van Simeon ten Holt is een muziekstuk dat ik al jaren gebruik. Het werkt als een trance. Inspiratie komt van overal en nergens. Soms is het een foto, soms een zin die ik opvang, soms een fragment uit een boek. Ik kan eigenlijk alles gebruiken omdat ik hou van verhalen over gewone mensen. Actiethrillers met superhelden, daar heb ik niet zoveel mee.
Lex, je nieuwste creatie, kwam op 6 juni 2024 uit. Kun je ons hier meer over vertellen? Hoe ben je aan dit thema/onderwerp gekomen?
De eerste aanzet heb ik te danken aan mijn vrouw. Tijdens haar wandeling langs de singels van Breda zag ze hoe een man zijn auto parkeerde. Hij stapte uit, haalde een betaalbewijsje uit de automaat… en reed meteen weer weg. Misschien was hij iets vergeten, zoiets kan iedereen overkomen, maar de week erna gebeurde precies hetzelfde. Toen ze mij over haar observatie vertelde, had ik meteen het gevoel: hier kan ik iets mee. Die man kocht overduidelijk een alibi. Vanuit die echte waarneming heb ik een verhaal gefabriceerd dat zich afspeelt in mijn woonplaats. Dat was heel leuk om te doen. Waar wonen de personages? Waar werken ze? Waar spelen de verschillende scenes zich af? Als ik nu door de stad loop, zie ik de scenes voor me. ‘Lex’ is natuurlijk extra leuk voor Bredanaars of mensen die de stad bezoeken, maar ook lezers van elders zullen zich in het verhaal kunnen verplaatsen. De mensen die het al gelezen hebben vinden het filmisch geschreven. ‘Lex, de film’, ja dat zou ik heel leuk vinden. Ik zou er wel in willen figureren!
Lees meer over Gert-Jan van den Bemd op thrillersandmore.com
Lex
