Afgelopen maand was De stille patiënt van Alex Michaelides het debuut van de maand op de website. 
We mochten hem ook interviewen, en daar rolde het volgende leuke interview uit voort!
Wie is Alex Michaelides? Hoe zou je beste vriend je omschrijven?
Dat is een lastige. Ik weet niet hoe mijn vrienden me zouden omschrijven – ik weet niet of ze eerlijk zouden zijn! Volgens mij ben ik best een gevoelig persoon, af en toe té gevoelig, wat verlegen en waarschijnlijk een tikkeltje neurotisch, zoals de meeste schrijvers. De Dalai Lama heeft gezegd dat ‘vriendelijkheid’ het belangrijkste woord is en daar denk ik vaak aan. Ik probeer ernaar te leven, indien mogelijk – dat is natuurlijk niet altijd zo!
Is het een grote stap van films naar romans schrijven? Waarom besloot je die stap te nemen?
Eerlijk gezegd was het een laatste redmiddel. Ik stond op het punt om het schrijven op te geven, ik worstelde al jaren als scenarioschrijver zonder ooit echt succes te hebben. Nu vermoed ik dat ik misschien eerder een romanschrijver dan een scenarioschrijver was.
Ongeveer vier jaar geleden zat ik behoorlijk in de put, in elk geval. Ik voelde me creatief gezien een mislukkeling – ik had destijds niet eens een agent. Dus dacht ik dat het een goed moment was om de roman te gaan schrijven die ik altijd al had willen schrijven, maar waar ik op een of andere manier nooit aan toekwam. Ik worstelde met mijn zelfvertrouwen, dat doe ik nog steeds – ik wilde het schrijven van het boek elke dag bijna opgeven, en nu ben ik enorm blij dat ik dat niet heb gedaan!
Heb je altijd al willen schrijven? Was het op een bepaalde manier vreemd om van filmscripts naar een boek over te schakelen?
Een vriend van me die criticus is, zei dat boeken draaien om uitbreiding en films om verkleining. Dat wil zeggen, in films moet het tempo erin blijven, maar in een boek kun je afremmen en de tijd nemen om de details van iemands leven te verkennen – dat werkte voor mij als schrijver heel bevrijdend. En ik vond uiteindelijk mijn eigen stem – ironisch, aangezien ik schreef over een vrouw die niet praat.
Je hebt psychotherapie gestudeerd en met jongvolwassenen gewerkt. Hoe uitdagend was dat? Is dat waar het idee voor De Stille Patiënt vandaan kwam?
Ik heb op verschillende plekken psychotherapie gestudeerd – ik heb mijn studie nooit afgerond, omdat ik besloot om schrijver te worden en geen therapeut. Maar ik heb veel geleerd, in het bijzonder van het werken met jonge mensen met problemen, op een gesloten afdeling. Ik heb er veel van geleerd en ben erdoor gegroeid. Het idee voor dit boek broeide al jaren daarvoor bij me – maar toen ik besloot een roman in de stijl van Agatha Christie te schrijven, wist ik dat ik een iconische, afgesloten locatie nodig had – dus ik dacht aan een gesloten psychiatrische afdeling.
Hoe lang duurde het voor je De Stille Patiënt had geschreven?
Waarschijnlijk zo’n drie jaar, maar ik werkte ook aan andere dingen, dus het is moeilijk om dat met zekerheid te zeggen.
Heb je bepaalde schrijfgewoonten? Luide muziek, volledige stilte, sloten koffie of thee, snacks?
Ik drink veel te veel koffie! Ik mediteer ook veel, meestal drie keer op de dagen dat ik schrijf. Het helpt me om mijn hoofd leeg te maken. Ik luister over het algemeen naar klassieke muziek als ik schrijf.
Hoe moeilijk was het om afscheid te nemen van Alicia en Theo toen je klaar was met De Stille Patiënt?
Ik denk nog steeds aan hen, en ik vraag me toch af wat er hierna met Theo gebeurd zou zijn. Misschien kom ik op een dag nog terug bij hun verhaal!
Hoeveel zit er van jou in Theo?
Er zit heel veel van mij in Theo, maar net zoveel in Alicia. Eigenlijk zijn ze allebei mij.
Heb je wanneer je schrijft alles al van begin tot eind gepland en opgezet, of laat je de personages/het verhaal de leiding nemen?
Ik heb aan het American Film Institute in Los Angeles scenarioschrijven gestudeerd, en mij is altijd geleerd om te plotten, omdat het uiteindelijk tijd scheelt bij het schrijven. Dus meestal stippel ik veel uit. Bij dialogen geef ik mezelf meer vrijheid, daar denk ik niet over na tot ik ze aan het schrijven ben.
Wordt De Stille Patiënt mogelijk ooit een film, en zo ja, hoe betrokken zou je daarbij willen zijn?
Ja, hopelijk wordt het een film. Plan B, het bedrijf van Brad Pitt, heeft de rechten gekocht en me ingehuurd om het script te schrijven. Dat wordt dus een interessante ervaring, het verhaal uit elkaar halen en voor een ander medium weer in elkaar zetten.
Heb je al plannen voor je volgende boek of ben je daar al aan begonnen?
Ik ben ongeveer halverwege met het schrijven. Het gaat over een reeks moorden op een college in Cambridge.
Lees je zelf graag? Wie is je favoriete auteur en wat is het beste boek dat je ooit hebt gelezen? 
Ik lees veel, maar ik lees niet veel thrillers. Ik ben dol op Agatha Christie, maar mijn favoriete schrijver is Evelyn Waugh, denk ik, en mijn favoriete boek is Brideshead Revisited.
Waarom zouden we allemaal De Stille Patiënt moeten lezen?
Misschien kan ik het beste afsluiten met een van mijn favoriete quotes, van een van mijn uitgevers. Die zei: ‘De Stille Patiënt is niet alleen een boek voor mensen die van thrillers houden, maar voor iedereen die ooit in therapie heeft gezeten of verliefd is geweest.’ Dat geldt hopelijk voor heel veel mensen!
