Titel: De Ophelia-meisjes
Auteur: Jane Healey
Genre: Roman
Uitgeverij: Cargo
Vertaling: Caecile de Hoog
Publicatiedatum: Februari 2021
Aantal bladzijdes: 416
Recensie: Lilian
Cover
Op de cover staat een schilderij van een ietwat droevig meisje met mooi rood haar. Het zal vast een Ophelia-meisje zijn, maar daar zal ik tijdens het lezen wel achter komen. Wat mij nieuwsgierig maakte was de titel, ik was direct benieuwd wie of wat zij waren.
Auteur
Jane Healey won al verschillende prijzen voor haar korte verhalen. De dieren van Lockwood Manor is haar romandebuut en zal wereldwijd in vertaling verschijnen. Ze woont en werkt in Edinburgh.
Achterflap/samenvatting
In de zomer van 1973 verblijft Ruth samen met haar vier beste vriendinnen een paar maanden in het landhuis van haar familie. De tieners zijn bezeten van de tragische vrouwen in de beroemde prerafaëlitische schilderijen. De zomer is lang en warm, en hun fantasieën worden langzaam maar zeker minder onschuldig.
Vierentwintig jaar later is Ruth getrouwd en heeft ze drie kinderen. Als haar vader overlijdt besluit het gezin om in het landhuis te gaan wonen. Op een dag komt Stuart, een oude vriend van Ruth, op bezoek en raakt haar zeventienjarige dochter Maeve betoverd door deze knappe fotograaf. Maeves kalverliefde heeft grote gevolgen, en het zal niet lang duren of de geheimen uit het verleden van haar moeder worden onthuld.
Mijn mening
Een oud landhuis is het decor waar zich dit verhaal afspeelt, het huis waar Ruth als tiener maanden verbleef tijdens de zomermaanden en waar ze nu, na het overlijden van haar vader zelf is gaan wonen met haar gezin. Het gezin bestaat uit Ruth, Alex, de tweeling en dochter Maeve.
Tussen deze twee periodes switch je als lezer. Het heden en verleden wisselen elkaar regelmatig af, daar moest ik wel aan wennen, vooral omdat ook het perspectief veranderde, zo switch je tussen de tijd dat Ruth daar woonde als tiener en het heden, die je ook vanuit Maeves belevingen te zien krijgt.
Maeve heeft de dood in de ogen gekeken, ze was zó ziek dat ze echt dacht dood te gaan. Nu ze genezen is verklaard, mist ze het ziek zijn soms. Ze is nu weer een gewone tiener, maar zo voelt ze zich totaal niet. Haar ouders proberen haar zo gewoon mogelijk te behandelen, maar door de vele zorgen in de afgelopen jaren, is dat erg moeilijk. Dit dan weer tot grote frustratie van Maeve.
Sinds ze beter is, lijkt ze haar verloren tienerjaren in versneld tempo in te halen, met alle humeuren en nukken van dien.
Ruth was in de zomermaanden met haar vriendinnen vaak te vinden bij de rivier in het bos, waar zij zich in kanten gewaden en jurken versierd met bloemen kleedden en waar ze elkaar fotografeerden, geïnspireerd door de vele schilderijen die zich in het landhuis bevonden. Hun fantasieën en inspiratie ging misschien wel een stapje te ver. Niemand wist precies wat de vriendinnengroep daar precies allemaal uitspookte en dat hadden ze graag zo gelaten.
Het beviel me helemaal niet dat er over ons gepraat werd, dat ze zich in het dorp bezighielden met wat wij in het bos bij de rivier uitspookten.
Nieuwsgierig zette ze haar ellebogen op de toonbank. ‘Een jongen die in een van de huisjes logeert – Geoff heet hij geloof ik – vertelde zaterdagavond van alles over jullie, dat jullie jezelf de Opheliameisjes noemen.’ … Ik was uit mijn doen omdat de beschermingswal rond onze pastorale idylle het leek te hebben begeven.
Als op een dag een oude vriend van Ruth op de stoep staat, verandert er aanzienlijk veel, met name voor Maeve, die als een blok voor de knappe fotograaf valt. Stuart rakelt niet alleen bij Maeve gevoelens op, ook bij Ruth komen er oude gevoelens en herinneringen naar boven. Herinneringen die ze liever niet naar de oppervlakte had gehaald, maar die ze nu toch weer herbeleeft en een oud geheim blootlegt.
De schrijfstijl van Jane Healey is beeldend en ze weet de personages echt tot leven te laten komen. Daardoor komen de gebeurtenissen nog beter bij je binnen, ook de pijnlijke. Het is een emotioneel en aangrijpend boek.
De Ophelia-meisjes krijgt van mij 4 sterren.
Lilian
